In ‘Het Kleiner Geheel’ fileert Ralf Caers de actualiteit en zoekt hij uit wat we van het wereldtoneel moeten onthouden om ons eigen leven en werk beter te maken. Deze week: Blind Gesprongen.
Het nieuwe seizoen van Blind Gesprongen wordt gekleurd door Sarah, een jonge dame uit Melle. Sarah is nu vijf jaar visual merchandiser bij C&A, maar ze vindt dat zelf een chic woord voor etalagiste. En ze heeft het gehad met die job. De kijkers leerden meteen dat C&A voor haar altijd een plan B is geweest, dat ze niets van haar talenten gebruikt, dat ze alleen tijdens haar zwangerschappen stopte met ander werk te zoeken en dat ze vaak huilend naar huis rijdt van een werkplek waar ze niet graag is. Sarah schaterde zelfs dat ze al vier jaar weet hoe ze ontslag zal nemen: binnenkomen, een hand opsteken en huppelend weer weggaan. Ik voelde meteen medeleven met C&A.
Sommige hr-experten wezen erop dat de selectiefase al bepaalt hoe makkelijk hr het later op de werkvloer zal hebben. Werknemers die een persoon-organisatie fit voelen, kijken positiever naar de organisatie en vinden de hr-praktijken logischer en constructiever dan werknemers die niet fitten (voor hen is het eerder frustrerend en pusherig). Sarah had zo’n fit duidelijk niet. En dat was misschien even moeilijk voor hr als voor haar. Onkundige selecteurs kosten een organisatie dus zeker geld en reparatiewerk.
Maar voor mij is het belangrijk hoe C&A hierover intern zal communiceren. Het ontslagenthousiasme van Sarah voelt niet alleen wrang aan voor de kijkers, maar waarschijnlijk ook voor de vele blije werknemers van C&A. En wat moeten de andere visual merchandisers nu van zichzelf denken als ze wél tevreden zijn met dezelfde job?
Tijdens die interne communicatie mag er zeker aandacht gaan naar responsabilisering. Sarah poneert heel wat, maar ze leed ook aan continuance commitment. De job diende haar nooit, maar andere sollicitaties lukten niet en dus moest ze blijven. Ook haar zwangerschappen zet ze onder die noemer: als je zwanger bent, kun je volgens haar niet weg. De boodschap van hr aan het personeel kan zijn dat ze het spijtig vinden dat Sarah de fijne job en het fijne C&A niet fijn vond. En dat het voor C&A belangrijk is dat als er andere werknemers zijn die zich voelen zoals Sarah, zij zich nu door hr laten bijstaan om na te denken over wenselijke carrièrestappen (en binnen welk tijdsperspectief). Het brengt sommigen misschien naar betere jobs binnen C&A. En anderen misschien naar betere jobs buiten C&A. Bij die laatste groep kan het voor hr zeker disfunctioneel aanvoelen, alsof hr zelf talent naar de exit leidt. Maar hr behoedt hen én de organisatie voor Sarah-isme.
Hr mag tot slot ook de derde groep niet vergeten: alle werknemers die zich voelen zoals Sarah, maar daarover blijven zwijgen. Omdat ze vrezen dat ze op de ontslaglijst zullen komen als hr hun carrière niet kan keren naar iets beter. En dat ze alles kwijt kunnen raken door eerlijk te zijn. Ook hier speelt de continuance commitment mee. Hr kan die vrees misschien niet volledig wegnemen, zelfs niet als de werknemers overtuigd zijn van de oprechte intenties van hr. Werkgeluk blijft dan ondergeschikt aan andere drijfveren in de hoofden van deze mensen. Maar misschien wint hr nog altijd op een langere termijn, namelijk als deze medewerkers uiteindelijk toch de stap kunnen zetten om het bedrijf te verlaten en C&A niet te beschimpen in de publieke ruimte. Omdat ze beseffen dat ze daarvoor ook te veel eigen verantwoordelijkheid dragen.
Ralf Caers is professor HRM aan de KU Leuven, gastprofessor HRM aan de Ehsal Management School en de Université Saint Louis en zaakvoerder van de coachingpraktijk Passiemento.
Verdoe jij ook te veel tijd met het opvolgen van alle nieuwtjes in je feed? No worries, wij verzamelen alles wat nieuw is in de hr-wereld. Al die nieuwtjes komen wekelijks in jouw mailbox terecht.
