Durf stiltes laten vallen

Wanneer je toneel en theater speelt, leer je je grenzen verleggen. De kracht van woorden is fascinerend. Je kunt er zoveel goeds mee betekenen. Of helaas ook fout doen natuurlijk. Toneel en theater, dat is goed voor het leven. En nuttig voor hr.

Podia, dans, cultuur, toneel en theater domineerden mijn jeugd. Ik leefde toe naar de voorstellingen op de bühne. Je verspreidt er verbaal en non-verbaal een boodschap en toont waartoe je in staat bent. Aan mijn periode op de planken gingen drie jaren van dictie vooraf, gevuld met monologen en poëzie. Zo leerde ik over communicatie, articulatie en overbrengen van emoties. Vandaag speel ik niet meer, al blijf ik fan van bewegingstheater, dansvoorstellingen van Anne Teresa De Keersmaeker en de optredens van neefjes en nichtjes.

Bewegingstheater brengt verhalen zonder woorden, bijvoorbeeld met acrobatiekunsten, tekeningen, muziek en mooie attributen. Je kunt opgaan in het stuk, je eigen boodschap eraan geven, distilleren wat je eruit wil filteren. De voorstelling schenkt voer voor inspiratie en versterkt mijn out-of-the-boxdenken.

Improvisatietheater laat je zonder schroom zijn wie je bent. En het biedt je de kans om af en toe in de huid van iemand anders te kruipen. Je leert je tegenspelers op een andere manier kennen. Ja, dat is nuttig voor managers en hr-medewerkers. Toneel is dialoog met en zonder woorden, net zoals hr. Je leest je gesprekspartner, speelt er verbaal en non-verbaal op in. Je toont empathie, observeert en voelt de emoties.

Durf je wel eens een stilte te laten vallen? Dat vind ik zo’n krachtig moment. Op een podium, maar bijvoorbeeld ook wanneer ik samen met een manager een moeilijk gesprek met een medewerker leid. Of tijdens een selectie-interview: voert de kandidaat een toneeltje op of zie ik authenticiteit? Het gaat niet over theatraal gedrag, wel over de andere persoon aanvoelen en checken of je boodschap landt.

Ik ben voortdurend in dialoog met diverse partners: arbeiders, managers, vakbonden. Dat vergt andere communicatievormen. Net zoals op de scène neem ik plaats in een andere rol: hoofdrolspeler, figurant, aangever, een bijrol. Hr en toneel: voor mij zijn die twee werelden positief verbonden.

Of ik op een podium plankenkoorts heb? Vroeger liet ik meer de Pippi Langkous in mezelf toe, stoelend op het principe “ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk wel dat ik het kan”. Je weet wel, de gedachte om onbezorgd iets nieuws te doen. Ik denk op zo’n moment aan wat het ergste zou zijn dat me overkomt. Resultaat? Bitter weinig. Probeer dus af en toe het kind in jezelf naar boven te halen.