Waarom u beter niets zegt over de nieuwe ministers

In ‘Het Kleiner Geheel’ fileert Ralf Caers de actualiteit en zoekt hij uit wat we van het wereldtoneel moeten onthouden om ons eigen leven en werk beter te maken. Deze week: Twitter over de ministers van De Croo I.

Wie zijn Twitter-account nog eens herbekijkt over wie minister werd in het team van De Croo I, weet meteen weer waarom een mentaal gezonde mens daar beter wegblijft. Twitter is uitgegroeid tot het kanaal bij uitstek om een ongezouten mening te verkondigen en andere gebruikers met een andere mening grofgebekt af te snauwen. Het blauwe vogeltje maakt de innerlijke Ludo in ons wakker, en die is veel minder grappig dan in de Jobat-reclame.

Nochtans, als we eerlijk zijn, valt er eigenlijk niet zoveel te beweren over de kwaliteit van de regering. De postjes werden intern verdeeld en we hebben niet echt zicht op de competenties van de nieuwkomers. Velen van ons hebben zelfs nooit van hen gehoord. Nochtans zijn die competenties veel belangrijker dan de afkomst, het geslacht of de familienaam van de nieuwkomers. In het bedrijfsleven zouden kandidaten voor een dergelijke topfunctie zeker een assessment center moeten doorlopen. Dat is hier niet gebeurd, maar dat hoeft niet te bewijzen dat het selectieproces subjectief verlopen is. Binnen de partij zijn de nieuwe ministers wel al lang gekend en hebben ze hun competenties bewezen in andere dossiers, over meerdere jaren heen. Het is dus niet omdat wij hen niet kennen, dat ze die competenties niet hebben en niet al bewezen hebben. Het is dus even goed mogelijk dat deze nieuwkomers op dit ogenblik het sterkste profiel hadden binnen de partij en dat het selectieproces met objectieve informatie tot de juiste conclusie gekomen is. Het enige wat de nieuwkomers verweten kan worden, is dat ze geen ervaring hebben als minister. Maar als dat een deal breaker is, dan komt er natuurlijk nooit vers bloed in de regering en zijn we gedoemd om de oude garde te blijven recycleren.

Mathieu Michel kreeg opvallend veel kritiek omwille van zijn familienaam. Dat is een beetje de schuld van Herman De Croo (vader van) die in het VTM-journaal zijn vaderlijke raad uit de doeken deed. Hij vond dat Alexander dankzij zijn familienaam een voorsprong had in het begin van zijn carrière. Hij moest er enkel nog voor zorgen dat mensen ook zijn voornaam kenden. Dergelijke uitspraken scheppen natuurlijk de perceptie dat politiek een familieberoep is en geeft tegenstanders voeding om de kinderen van politici af te doen als verwende nesten die er niets voor hoeven te doen. Maar die kritiek is ongepast. Er verdwijnen immers heel wat grote namen uit de regering. Denken we maar aan Maggie De Block of Pieter De Crem.

De waarheid is dat veel mensen tevreden zijn met de nieuwe regering omdat ze binnen de eigen politieke strekking past. Anderen zijn dan weer ontevreden omdat de partij van hun voorkeur geen ministers mag leveren. Jouw mening over de nieuwe regering heeft dan ook misschien meer te maken met jouw eigen visie op de politiek of op de samenleving, eerder dan met de nieuwe ministers zelf.

Het is dan ook nuttig om jezelf de vraag te stellen waarom je precies voor of tegen een bepaalde minister bent. Wat zegt dat eigenlijk over jou? Ben je tegen minister Mahdi omdat je denkt dat een minister met allochtone roots zijn allochtone vrienden zal voortrekken? Waar komt dat geloof dan vandaan en welke beperkingen stel je zo nog aan allochtonen? We komen pas echt tot leren als we onze eigen meningen kunnen ontleden en analyseren. We groeien pas als we beseffen dat we zelden juist zijn, maar elke dag iets minder fout.

Misschien komt het blauwe vogeltje dan toch nog van pas. Voor je straks je Twitter-account weer sluit, blader dan eens door je tweets van een paar jaar terug. Voel je jezelf wat genegeerd over wat je toen allemaal zei? Vraag je dan af hoe jij over enkele jaren zal terugkijken op je innerlijke Ludo van vandaag en beslis pas daarna of je die post nu echt wil doen. Of zoals de Scorpions ooit zongen: “if you feel humility for something that is true, you’ll find the secrets of this life deep inside of you”.

Ralf Caers is professor HRM aan de KULeuven, gastprofessor HRM aan de Ehsal Management School en de Universiteit Hasselt en zaakvoerder van de coachingpraktijk Passiemento.