Het kleiner geheel. De Bachelorette

In ‘Het Kleiner Geheel’ fileert Ralf Caers de actualiteit en zoekt hij uit wat we van het wereldtoneel moeten onthouden om ons eigen leven en werk beter te maken. Deze week: Elke Clijsters.

Het is gebeurd. Bachelorette Elke Clijsters heeft haar keuze gemaakt. Nadat ze vorige week publiekslieveling Django naar huis stuurde na een dagje knuffelen en zoenen, liep nu ook wij-delen-het-Limburg-gevoel Wouter een blauwtje. Hij had nochtans een mooie brief geschreven en haar de vrouw van zijn leven genoemd. Voor hem gaat het dus enkel nog bergaf in de liefde, want Elke voelde geen aantrekking met Wouter en koos met brandend verlangen voor de ietwat Brussels klinkende Ivan. Ze volgde zo het zoom-advies van zus Kim, die vond dat ze voor haar gevoel moest gaan. De finale leek wat vlakjes op de televisie, maar hé, het doet ook dikker lijken.

Spoiler alert: Elke en Ivan hielden het maar twee maanden vol. Daarna bleken ze te verschillend. Een bloemlezing van de sociale media:

“Ze had voor Django moeten kiezen. Wat is (200 km enkel) afstand als er liefde is”

“Ocharme haar kinderen die zo naar school moeten”

“Ze heeft zichzelf nog eens niet in de hand”

“Ze had moeten kiezen met haar verstand en niet met haar foef”

En zo gaat dat maar door. Omdat u wel nuttigere dingen te doen heeft dan alle commentaren netjes in categorieën in te delen, vat ik het even voor u samen. Volgens deze Vlamingen is het schaamtelijk als 15 mannen je mama willen liefhebben en kies je als mama beter voor een relatie met iemand waar je geen fysieke aantrekking voelt of waarvoor je wekelijks 400 kilometer moet rijden om elkaar alleen in het weekend te zien. Dat heeft volgens de Facebook-consensus echt veel kans op de lange termijn. Want wie wil er nu zijn leven doorbrengen met verliefde gevoelens? Elke blijkbaar, en daarom is ze een losgeslagen sloor met een psychotische paringsdrift.

Over honderd jaar zal men zeggen dat het internet één van de meest geweldige uitvindingen van de mensheid is. Zoveel kennis die voor iedereen toegankelijk is. En waarvoor gebruiken we het? Om commentaar te geven op mensen die naar liefde zoeken op televisie. Doorheen de dag gaan we prat op onze openheid, ons respect voor anderen, onze competentie om niet te oordelen op oppervlakkige informatie en onze kritische ingesteldheid over suggesties die anderen ons voorspiegelen. Maar ’s avonds voor de televisie gaat de chips in de man en de wijsheid in de kan. We worden bedwelmd door het De-Mol-Syndroom: wat de programmamakers ons laten zien is de waarheid, nooit uit de context getrokken, nooit uitvergroot of in een andere volgorde aan elkaar gemonteerd en er zijn geen belangrijke stukken weggelaten.

Sociale blindheid kan mooiere mensen van ons maken. We zien het, maar doen alsof we niets gezien hebben. Omdat we beseffen dat we veel informatie niet hebben en het niet onze plaats is om tussen te komen. We houden ons dan in voor Elke, maar ook voor ons zelf. Zo staat ons spiegelbeeld niet met dezelfde woorden tegen ons te schelden als we zelf eens een foute relatiekeuze maken. Een geluk, aangezien we die niet zomaar wegklikken zoals we op Facebook doen.

Het sprookje van Elke is uit. Maar wij hebben wel nog een sprookje om naar te leven: Spiegeltje, spiegeltje aan de wand. Wie houdt zich echt in de hand?

Ralf Caers is professor HRM aan de KULeuven, gastprofessor HRM aan de Ehsal Management School en de Universiteit Hasselt en zaakvoerder van de coachingpraktijk Passiemento.