Lessen uit Temptation Island. Het kleiner geheel

In ‘Het Kleiner Geheel’ fileert Ralf Caers de actualiteit en zoekt hij uit wat we van het wereldtoneel moeten onthouden om ons eigen leven en werk beter te maken. Deze week: Temptation Island.

Wie al enkele jaren mijn columns volgt, weet dat ik een trouwe Temptation Island-kijker ben. Ik vind het zelfs ronduit zalige televisie. Het format is nochtans gedoemd om te mislukken, want waar vind je in hemelsnaam koppels die onder het toeziend oog van duizenden kijkers hun partner willen testen? We zijn zo bezig met hoe we overkomen op het werk, bij vrienden of bij onze schoonouders. Maar als men dan met een stuk of tien vrijgezellen en nog meer camera’s op een eiland zit, komen de tongen wél los: door in legendarische tussenstukjes je partner te kijk te zetten of door gewoon los te tongen. In de huidige editie kreeg Donna alvast het eerste te verwerken. Haar partner wees Vlaanderen meerdere keren op haar broze zelfvertrouwen en had liever de microfoon uitgezet om vieze dingetjes met een andere vrouw te kunnen bespreken.

Donna reageerde heftig, maar niet zo slim. Als je je partner wil laten ontslaan (hij werkt voor haar vader) dan zeg je best niet op televisie dat het om niet-zo-job-gerelateerde redenen gaat. Arbeidsrechtbanken enzo, weet je wel. Maar wat me vooral opviel, was Donna’s bewering dat ze 2,5 jaar van haar leven kwijt was.

Relatiebreuken hebben de neiging om sterk op ons te wegen, al zeker als we niet degene zijn die de beslissing neemt. Er ontstaat een soort van rouwproces, waarin we afstand moeten nemen van wat was en opnieuw leren open te staan voor wat nog kan worden. In dat rouwproces maken heel wat mensen de fout om de voorbije periode te herwaarderen. ‘Eigenlijk ben ik nooit gelukkig geweest’, hoor je wel vaker. Terwijl dat helemaal fout is. Als ik het je gisteren had gevraagd, had je mij verteld over die fijne reizen die jullie samen maakten of de leuke avonden die jullie hadden. Je was dus wel degelijk gelukkig, ook al is het gevoel tegenover je partner vandaag danig veranderd.

Als we herwaarderen dan maken we het onszelf erg moeilijk. We zadelen onszelf onterecht op met een enorm zware last. Ons leven wordt nu gekenmerkt door 2,5 verloren jaren van ongeluk en dat vraagt natuurlijk heel wat verwerking. Bovendien sluiten we ons af van de echte analyse. Als we durven aanvaarden dat we al die tijd wél gelukkig waren, tot het tot een abrupt einde kwam, kunnen we beginnen uitvissen waarom het precies fout liep. Waar lagen mijn fouten in deze relatie? Waarom ben ik er zelf niet vroeger mee gestopt? Waarom heb ik mijzelf zo lang verloochend voor een ander? Maar ook, wat heb ik wel gewaardeerd in die partner en wil ik zeker opnieuw verkrijgen in de volgende partner? Het zijn de antwoorden op dergelijke vragen die het ons mogelijk maken om het beter aan te pakken in een volgende relatie. Herwaarderen daarentegen vermijdt of vertroebelt die analyse en maakt het trauma groter. Na de klap die we kregen van onze ex-partner, slaan we onszelf dus beter niet nog een keer.

Een goede nachtrust kan wonderen doen en dus was Donna een dag later al wat gematigder in haar uitspraken. Helaas kreeg haar vriendje alleen haar hevige reactie te zien. Ik ben al benieuwd hoe los de tongen daarvan worden.

Ralf Caers is professor HRM aan de KULeuven, gastprofessor HRM aan de Ehsal Management School en de Universiteit Hasselt en zaakvoerder van de coachingpraktijk Passiemento.