Privacyverklaring

Het kleiner geheel. Vage waarderingen zijn drugs

8 januari 2021
Tekst
Ralf Caers

In ‘Het Kleiner Geheel’ fileert Ralf Caers de actualiteit en zoekt hij uit wat we van het wereldtoneel moeten onthouden om ons eigen leven en werk beter te maken. Deze week: een prijs van KU Leuven.

Mijn eerste column van het jaar gaat zoals beloofd over een mooie afsluiter van 2020. Vlak voor kerst kende de KU Leuven mij immers een ‘Best Teacher Recognition’ toe, een prijs voor docenten die doorheen het ganse academiejaar excellente studentenevaluaties krijgen voor alle vakken die ze doceren. Omdat het voor elk vak moet lukken, wordt de prijs natuurlijk ietwat exclusief. Dat vond ook LinkedIn, want mijn post erover haalde in geen tijd 250 likes en werd meer dan 15.000 keer getoond in de newsfeed van andere gebruikers. Van zoveel waardering moet je gelukkig worden, toch?

Eigenlijk is een ‘Best Teacher Recognition’ een vrije vage waardering. Je krijgt de prijs omdat je studenten tevreden waren, maar je weet daardoor nog niet waarom ze tevreden waren. Daarenboven waren er vast ook wel passages in mijn lessen die de studenten niet zo interessant vonden, maar die door het geheel verdrongen werden. De prijs geeft dus heel weinig richting aan de toekomst. Het doet me denken aan een stand-up comedian die me ooit zei dat mensen soms niet lachen met een grap omdat de grap ervoor niet goed zat. Als hij zijn show echt wou perfectioneren, moest hij dus zelf op zoek naar waarom iets werkte of net niet. Het volume van het applaus op het einde bood daarbij geen hulp.

Voor mij zijn de mailtjes van mijn studenten dan ook veel nuttiger dan de prijs. De vragen die ze stellen maken duidelijk welke delen beter moeten worden uitgewerkt. En als ze zelf met voorstellen komen, dan zie ik welke delen goed ingang bij hen vinden. Daar kan ik iets mee.

Waardering krijgen kan heel goed voelen en als anderen ons erdoor bewonderen, dan kan het soms nog beter voelen. Maar we moeten waardering (en zeker vage) blijven zien als de uitlaat van de auto. Ik geef les omdat ik het doceren oprecht heel leuk vind en omdat ik het belangrijk vind om mijn toekomstige professionals de juiste hr-skills mee te geven. Dat is de echte motor van mijn auto. En als het goed gaat, dan stroomt er die (vage) waardering uit. Men kan het geluid en de geur van de uitlaat zeker leuk vinden, maar wie te lang in de uitlaat hangt, wordt high en begint dingen te zien die niets meer met de werkelijkheid te maken hebben. Net zoals drugs dat met ons doen. Wie daarentegen naar de motor luistert en er gericht aan prutst, houdt zijn wagen langer aan de praat.

Vage waardering hoort dan ook hoogstens een sleutel te zijn naar iets anders. Want soms moet je door anderen gezien worden om iets voor jezelf te verkrijgen. Een ‘Best Teacher Recognition’ kan bijvoorbeeld een extra slot openen op de promotiedeur en is in dat opzicht dus zeker waardevol. Maar de prijs is een middel en wordt best geen doel op zich. Want als het een doel wordt, dan kan één slechte les per jaar ervoor zorgen dat er geen nieuwe prijs of promotie komt en dat er geen rendement van de inspanning is. Wie dus niet werkt in lijn met zijn eigen waarden, wordt een speelbal van zijn omgeving.

Ralf Caers is professor HRM aan de KULeuven, gastprofessor HRM aan de Ehsal Management School en de Universiteit Hasselt en zaakvoerder van de coachingpraktijk Passiemento.