Privacyverklaring

Het kleiner geheel. Hond bijt kind. Leve de hond

6 juli 2022
Tekst
Jo Cobbaut

In ‘Het Kleiner Geheel’ fileert Ralf Caers de actualiteit en zoekt hij uit wat we van het wereldtoneel moeten onthouden om ons eigen leven en werk beter te maken. Deze week: Hond bijt zes-jarig kind in Sint-Truiden.

Het Belang van Limburg meldt op haar Facebook-pagina dat een zes-jarig kind gebeten werd door een loslopende hond. Uit de titels bij het artikel kunnen we opmaken dat het kind enorm geschrokken is, zich voortdurend afvraagt wat hij fout deed en 22 hechtingen in het oor kreeg. De rest van het artikel zit achter de betaalmuur, maar het krijgt toch vlot 500 reacties. Veel van die reacties zijn ronduit ziekmakend.

Je kan bijvoorbeeld moeilijk geloven dat Danielle stopt met typen na ‘arme hond’, met een hartje erbij. Petra post dat de hond er ongelukkig en triest uitziet. Isa vraagt zich af wat het kind gedaan heeft. Ze krijgt er drie likes en twee hartjes voor. Koen vindt dat mensen hun kind moeten bijhouden: vijf likes en een bevestiging van Gina. Volgens Lynn hebben getuigen gezien hoe het kind de hond pestte en ze vindt dan ook dat het kind zijn verdiende loon kreeg. Elena geeft een hartje voor die mening. Een aantal honderd reacties benadrukt dat de schuld niet bij de hond ligt, maar bij het baasje. Patrick is ook zeker dat deze hond op de juiste manier makkelijk kan meedraaien in deze maatschappij. Omer vindt dan weer dat ze de woning van het baasje in beslag moeten nemen. Twee likes en laat de deurwaarder maar komen.

We gaan soms slecht om met psychologische afstand. Als er iets gebeurt bij anderen die we niet kennen, dan kaderen we het verhaal helemaal anders dan wanneer het ons kind zou zijn dat zonet gebeten werd. We denken daarbij dat we rationeler naar de situatie kunnen kijken en daardoor tot een beter en minder emotioneel oordeel kunnen komen. We voelen ons allemaal kleine Salomons die een fijnzinnige beslissing hebben genomen.

Maar de waarheid is dat we gewoon full of shit zijn. De psychologische afstand zorgt er voor dat we amper details over de gebeurtenis hebben en zelf een abstract construct maken van de situatie op basis van onze gevoelens op dat ogenblik, onze eigen ervaringen of voorkeuren, eerder dan rekening te houden met wat er echt gebeurde. Als we het verhaal niet verder volgen en geen bijkomende details meer horen, kan dat construct zelfs in onze hoofden (en op sociale media) blijven staan. We geloven dan oprecht dat we gelijk hebben en dat we een meerwaarde produceerden voor de maatschappij.

Maar veronderstel nu dat de sociale media straks een filmpje delen van de hond die schuimbekkend staat te grommen. Veronderstel dat we straks horen dat de hond niet losliep, maar zich losrukte van de eigenaar. Dan veranderen we ons oordeel toch gewoon? Voortschrijdend inzicht noemen we dat. Dat Salomon maar één keer moest oordelen om gelijk te hebben, daar hoeven we ons niet druk over te maken. We zijn deze keer wél juist. Tot er natuurlijk informatie komt die ons weer een nieuwe kans geeft om gelijk te hebben.

We worden gedwongen om een concreet construct te maken als het ons kind dat gebeten werd of wanneer de eigenaar ons zo steunend vindt dat hij de hond door ons wil laten adopteren. Voor velen zal het construct er dan anders uitzien. Zeker wanneer de hond eens aan de oren van onze peuter snuffelt.

Laten we de vakantie gebruiken om te reflecteren over de stellingen die we de voorbije maanden hebben ingenomen en of we vaker Salomon dan wel full of shit zijn geweest. En laten we er na de vakantie iets aan doen. Want wie de wereld wil verbeteren, begint best bij zichzelf.

Ralf Caers is professor HRM aan de KULeuven, gastprofessor HRM aan de Ehsal Management School en de Universiteit Hasselt en zaakvoerder van de coachingpraktijk Passiemento.