Privacyverklaring

Een vaccin gebaseerd op luisteren

1 juli 2021
Tekst
Jo Cobbaut

Een ‘schouderklopje’. Weinig woorden klinken zo triviaal. Niemand is er tegen, maar niemand neemt het ernstig. We weten allemaal hoe dat komt: je kunt de impact van dat schouderklopje niet kwantificeren, er een rapport over schrijven, er een proces voor implementeren... En de leidinggevenden die er tijd voor maken, worden toch nog vooral op andere KPI’s afgerekend.

Ondertussen kennen we allemaal de cijfers over langdurig zieken en burn-outs. En we weten dat de pandemie de zaken verergerde, maar het probleem was er al eerder. Het was in die context dat het initiatief van Veronique Van de Steen voor ons een extra dimensie kreeg. Veronique is de vrouw van Peter De Prins, professor aan Vlerick Business School die vorig jaar uit het leven stapte. Zij richtte Be a he(a)ro op om te pleiten voor meer ambassadeurs op de werkvloer die echt luisteren naar collega’s en proactief zeggen wat er goed loopt. Veronique Van de Steen was zelf jarenlang hr- manager en weet hoe hoog de drempel is voor echte gesprekken. Zeker mensen die niet goed in hun vel zitten, vrezen nog te vaak voor financiële gevolgen, promoties … Zelfs iemand als Peter, die goede quoteringen kreeg voor de opleidingen die hij gaf, was soms onzeker. “De constante druk om te presteren, was er altijd. ‘Je bent maar zo goed als de laatste keer’, zei hij altijd. Mensen hebben dat spreekwoordelijke klopje op de schouder nodig, de bevestiging dat ze goed bezig zijn”, concludeert Veronique. Organisaties moeten systematisch luisteren. De evaluatiemomenten die we vandaag kennen, focussen meestal op aandachtspunten. “Feedback zou een constant en organisch proces moeten zijn. Dit mag niet alleen van hr en leidinggevenden komen, maar ook van collega’s”, zo pleit Be a he(a)ro.

Op dat vlak kan de aanpak van Diederik Van Noten inspireren. Als algemeen directeur human resources en interne communicatie zag hij hoe hard de pandemie binnenkwam bij het ziekenhuisnetwerk ZNA. Toch zag hij ook hoe die in eerste instantie versterkend werkte: “Bij de eerste onweerswolk wisten we niet goed wat op ons afkwam. Het absenteïsme daalde en iedereen was supergemotiveerd. We wonnen de eerste oorlog, al waren de beschermingsmiddelen toen een hele grote zorg. Maar het lukte door creatief te zijn. Onze schortenwasstraten haalden de pers. In de tweede golf wisten we dat we het aankonden. Vandaag willen we naast covidzorg ook gewone zorg blijven leveren. De rode draad waarop we binnen hr vanaf het begin hebben ingezet, is de ‘zorg voor de zorgenden’. Je kunt pas zorg dragen voor een ander als je dat eerst doet voor jezelf. Met hr zetten we in op kleine zaken zoals yoga, mindfulness, rustruimtes, psychologische bijstand en coaching. We belden dagelijks alle afdelingen om heel dichtbij te zijn en snel al dan niet structureel bij te schakelen, zoals bij het aanwerven van de honderd zorgbuddies. We zorgden voor artsen, verpleegkundigen, verzorgenden, evenals het keuken- en schoonmaakpersoneel. Niemand heeft het gemakkelijk gehad.”

Kijkend naar onze dramatische cijfers inzake lange afwezigheden, moeten we dringend een vaccin ontwikkelen. Luisteren wordt een belangrijk ingrediënt.

Meer in het topic: zelfdodingluisterenfeedback